Το 1939 ο Αμερικανός φυσικός Ρόμπερτ Οπενχάιμερ απέδειξε ότι η θανατηφόρα έκρηξη ενός γιγάντιου άστρου με πυρήνα άνω των τριών ηλιακών μαζών θα το αναγκάσει να καταπιεί κυριολεκτικά τον εαυτό του μετατρέποντάς το σε «μαύρη τρύπα». Οπότε η βαρυτική κατάρρευση των υλικών ενός τέτοιου άστρου είναι ολοκληρωτική και κανένας μηχανισμός της φύσης δεν μπορεί να τη συγκρατήσει. Έτσι, καθώς η ακτίνα του καταρρέοντος άστρου μικραίνει, φτάνει στο μέγεθος ενός νοητού κελύφους στην επιφάνεια του οποίου η ταχύτητα διαφυγής είναι ίση με την ταχύτητα του φωτός οπότε και η βαρυτική του δύναμη θα είναι άπειρη. Η ακτίνα αυτή εξαρτάται από την ποσότητα της μάζας που διαθέτει το καταρρέον άστρο και ονομάζεται ακτίνα Σβάρτσιλντ. Σ' αυτήν την ακτίνα, και γύρω από το άστρο, σχηματίζεται ένα νοητό απαγορευτικό κέλυφος, με την ονομασία ορίζοντας γεγονότων. Οτιδήποτε περάσει μέσα σ' αυτόν δεν ξαναγυρίζει πίσω. Η κατάρρευση όμως συνεχίζεται ακάθεκτη, έως ότου το άστρο περιοριστεί σ’ ένα "ιδιόμορφο χωροχρονικό σημείο" που ονομάζεται μοναδικότητα, συντρίβοντας έτσι μέχρις "αφανισμού" την ύλη του. Στο «ιδιόμορφο» αυτό σημείο η πυκνότητα είναι άπειρη, ο χώρος έχει άπειρη καμπυλότητα και ο χρόνος σταματά να υπάρχει.

π