Μοιάζει με «αστυνομικό» μυστήριο που αναζητούσε τη λύση του εδώ και μισόν αιώνα, με τη διαφορά ότι τον ρόλο του Σέρλοκ Χολμς είχαν αναλάβει σ’ αυτή την περίπτωση δύο σύγχρονοι αστρονόμοι. Η ιστορία ξεκίνησε τον Νοέμβριο του 1953 όταν ο ερασιτέχνης αστρονόμος Λήον Στούαρτ παρατήρησε και φωτογράφησε με το τηλεσκόπιό του μία λαμπερή έκρηξη στο μέσο σχεδόν της Σελήνης. Η εκτίμησή του τότε ήταν ότι επρόκειτο για την σύγκρουση της σεληνιακής επιφάνειας με έναν αρκετά μεγάλο αστεροειδή. Εάν συνέβαινε πράγματι κάτι τέτοιο τότε ο Στούαρτ θα ήταν ο πρώτος και ο μοναδικός «αυτόπτης μάρτυρας» στην ιστορία της ανθρωπότητας που παρατήρησε ένα τέτοιο φαινόμενο.

Είναι προφανές ότι μια τέτοια σύγκρουση θα έπρεπε να είχε αφήσει πίσω της έναν αρκετά μεγάλο κρατήρα, ο οποίος όμως δεν μπορούσε να εντοπιστεί ακόμη και με τα μεγαλύτερα επίγεια τηλεσκόπια που διαθέταμε την εποχή εκείνη. Έκτοτε, όμως, οι διαστημικές μας αποστολές, επανδρωμένων και μη αποστολών, κατόρθωσαν να χαρτογραφήσουν με μεγάλη λεπτομέρεια σχεδόν κάθε σπιθαμή της επιφάνειας του φυσικού μας δορυφόρου. Παρ’ όλα αυτά το μυστήριο παρέμενε ανεξιχνίαστο μέχρις ότου οι αστρονόμοι Μπόνυ Μπουράτι και Λέην Τζόνσον απεφάσισαν να λύσουν το αίνιγμα.

Αρχικά οι έρευνες που έκαναν σε παλαιές φωτογραφίες διαστημοσυσκευών που είχαν φωτογραφήσει την περιοχή στην οποία είχε εντοπιστεί η έκρηξη του Στούαρτ δεν απέδωσαν καρπούς. Και τότε απεφάσισαν να εξετάσουν τις ακόμη λεπτομερέστερες φωτογραφίες από την αποστολή της διαστημοσυσκευής «Κλημεντίνη», η οποία τον Μάρτιο του 1994 μας είχε στείλει συνολικά 1,8 εκατομμύρια φωτογραφίες από την επιφάνεια της Σελήνης.

Εξετάζοντας με προσοχή τις φωτογραφίες του φαινομένου που είχε δει ο Στούαρτ και με βάση τις φωτογραφίες του εντόπισαν μιαν ευρύτερη περιοχή με πλάτος 35 χιλιομέτρων. Με τα δεδομένα αυτά προσπάθησαν να εντοπίσουν εκεί έναν νεοδιαμορφωμένο κρατήρα, ανάμεσα στους χιλιάδες άλλους κρατήρες του δορυφόρου μας, με διάμετρο από ένα έως δύο χιλιόμετρα. Και πράγματι η προσπάθειά τους αυτή στέφτηκε τελικά με επιτυχία όταν ανακάλυψαν στο κέντρο σχεδόν της περιοχής έναν κρατήρα με διάμετρο 1.500 μέτρων, ενώ υπολόγισαν επίσης ότι η ενέργεια που απελευθερώθηκε από την έκρηξη ήταν 35 φορές μεγαλύτερη από την έκρηξη της ατομικής βόμβας στη Χιροσίμα> Από τα δεδομένα αυτά συμπέραναν επίσης ότι ο αστεροειδής εκείνος πρέπει να είχε μέγεθος 20 περίπου μέτρων. Συγκρούσεις της Σελήνης με τόσο μεγάλα αντικείμενα συμβαίνουν δύο φορές κάθε αιώνα, πράγμα που σημαίνει ότι ο φυσικός μας δορυφόρος δεν είναι τόσο νεκρός γεωλογικά όσο πιστεύαμε μέχρι τώρα.

[THE TENNESSEAN]

π