Έχουν πραγματοποιηθεί πολλές μελέτες για την εξέλιξη του φαινομένου. Όλες οι μελέτες συμφωνούν ότι μέχρι το τέλος του αιώνα θα αυξηθεί η στάθμη της θάλασσας σε παγκόσμιο επίπεδο, αλλά υπάρχουν διαφορετικές προσεγγίσεις όσον αφορά στα επίπεδα της αύξησης. Κάποιες μελέτες κάνουν λόγο για αύξηση που θα επηρεάσει αρνητικά λίγες νησιωτικές και παράκτιες περιοχές της Γης και άλλες δείχνουν ότι μεγάλο ποσοστό των νησιών και των παράκτιων περιοχών του πλανήτη θα έχουν την τύχη της… Ατλαντίδας. Αν επιβεβαιωθούν οι πιο απαισιόδοξες προβλέψεις, εκτός από την ανυπολόγιστη περιβαλλοντική και οικολογική καταστροφή, εκατοντάδες εκατομμύρια ή ακόμη και δισεκατομμύρια άνθρωποι θα υποχρεωθούν να εγκαταλείψουν εσπευσμένα τις εστίες τους, μεταναστεύοντας σε πιο ασφαλείς περιοχές με ό,τι αυτό συνεπάγεται.

Ερευνητική ομάδα του Τεχνολογικού Ινστιτούτου της Μασαχουσέτης (MIT) αναπτύσσει μία τεχνολογία η οποία έχει στόχο την προστασία μικρών νησιών και παράκτιων πόλεων από την αύξηση της στάθμης της θάλασσας. Η τεχνολογία αυτή χρησιμοποιεί τα κύματα του ωκεανού για να μεταφερθεί άμμος στις ακτές και να προστεθεί μάζα γης στις απειλούμενες περιοχές.

Η ερευνητική ομάδα πραγματοποιεί πειράματα με την τεχνολογία που αναπτύσσει σε νησάκια και ατόλες του συμπλέγματος των Μαλδίβων.

Οι ερευνητές τοποθετούν μία πλωτή πλατφόρμα σε κοντινή απόσταση από τις ακτές του νησιού ή τις παράκτιας περιοχής που θέλουν να προστατεύσουν από την αύξηση της στάθμης της θάλασσας. Η πλατφόρμα λειτουργεί ως σταθμός εργασιών. Από εκεί οι ερευνητές τοποθετούν σε διάφορα προκαθορισμένα σημεία του πυθμένα του ωκεανού υποβρύχιες φούσκες, στο εσωτερικό των οποίων υπάρχει αέρας ή άμμος. Οι φούσκες αυτές δημιουργούν ένα είδος τεχνητής ράμπας, η οποία ανυψώνει τα κύματα του ωκεανού σε ύψος μεγαλύτερο από αυτό που κανονικά θα είχαν. Η ανύψωση αυτή έχει ως αποτέλεσμα τα κύματα να μεταφέρουν στις ακτές άμμο από τον πυθμένα του ωκεανού. Οι ερευνητές κατάφεραν μέσα σε διάστημα τεσσάρων μηνών να προσθέσουν στις ακτές μίας ατόλης 300 κυβικά μέτρα άμμου.

Η ιδέα της μεταφοράς άμμου από τον πυθμένα του ωκεανού σε νησιωτικές και παράκτιες περιοχές δεν είναι καινούργια και έχουν αναπτυχθεί κάποιες επεμβατικές μέθοδοι με την χρήση μηχανημάτων που μεταφέρουν άμμο από τον πυθμένα των ωκεανών στις ακτές. Όμως αυτές οι μέθοδοι απαιτούν μεγάλο εργατικό δυναμικό, κατανάλωση πολύ μεγάλων ποσοτήτων ενέργειας, έχουν υψηλό κόστος και επιπλέον έχουν παράπλευρες περιβαλλοντικές επιπτώσεις, προκαλώντας ζημιές στα τοπικά οικοσυστήματα.

«Πιστεύουμε ότι αν συνεργαστούμε με τις φυσικές δυνάμεις του ωκεανού θα καταφέρουμε να αυξήσουμε τον όγκο των νησιών και να ξαναφτιάξουμε κάποιες παραλίες. Πιστεύουμε ότι πρόκειται για μία βιώσιμη προσέγγιση στο πρόβλημα που θα αντιμετωπίσουν πολλές παράκτιες περιοχές στον πλανήτη, μία προσέγγιση παρόμοια με τις επεμβάσεις που γίνονται σε δάση για να προστατεύονται από τις ανεξέλεγκτες πυρκαγιές ή την υπερανάπτυξη τους» αναφέρει ο Σκάιλαρ Τίμπιτς, επικεφαλής της ερευνητικής ομάδας.

ΛΕΖΑΝΤΑ: Αριστερά στην φωτογραφία είναι η πλατφόρμα των ερευνητών με την οποία δημιούργησαν τις θαλάσσιες ράμπες μεταφοράς άμμου στην ατόλη. Credit: MIT

κετ